Heut
scheint de Sonn bis zu dem Stop-Schild hinterm Torbogn. A
Parkuhr klickt. De Zeit is um. Es is soweit! I hab den Staub
von meine Schuah gwischt. I mag nimmer länger Trauer tragn!
Denn i hab di gsehng, und i hab beinah gwoant vor Freud.
Es
quitscht und hupt und kreischt, bald waarn zwoa aufanand gfahrn!
Koa Wunder bei dem Föhn heut. Und de ganze Zeit hab
i nach dir ausgschaut und hab mir gschworn: i mach mi niamois
mehr zum Narrn! Und du hast mi gsehng, und i hab beinah
gwoant vor Freud.
Und
's Café Sehnsucht drübn, wia mags da drin jetzt
ausschaun! 'S is ganz neu hergricht' und von dem oidn Bann
befreit. Du kaannst jetzt wegscheun, kaannst vorbeigeh, i
taat dir dees jederzeit zuatraun! Und i bin losgrennt, auf di
zua, vorbei an alle Leut.
Der
Lastwagn kimmt kaum rum ums Eck, dee Stadt is einfach z'eng. A
kloana Bua laufft munter los – bei Rot – sei Muatta
schreit. Und bei dem Stop-Schild hinterm Torbogn konnst jetzt
zwoa ganz nah beinand steh sehng. Sie hat no koa Wort zu eahm
gsagt. Aber er hat gwoant vor Freud.
|